Jezioro Powidzkie
Jezioro Powidzkie położone na Wysoczyźnie Gnieźnieńskiej jest największym jeziorem Wielkopolski. Otoczone licznymi wzniesieniami, z brzegami częściowo zalesionymi, miejscami stromymi, tworzy malowniczy i urozmaicony krajobraz. Wyjątkowo czysta woda oraz walory przyrodnicze stwarzają doskonałe warunki wypoczynku.
Jezioro Powidzkie stanowi twór polodowcowy o kształcie charakterystycznym dla jezior rynnowych. To największe w województwie konińskim i jedno z największych w Wielkopolsce jezior posiada powierzchnię 1175 ha. Jego długość wynosi ok. 10 km, szerokość ok. 2 km a największa głębokość 46 m. Jezioro Powidzkie łączy się swą południową częścią z rzeką Meszną, która wpada do Warty. Bezśnieżne zimy i ubogie w deszcze lata powodują szybkie wysychanie jeziora. W ciągu ostatnich kilku lat brzegi jeziora przesunęły się w niektórych miejscach aż o 5 metrów a mielizna na środku jeziora, tzw. sitko, przekształciła się w małą wyspę.
Z dawnych puszcz porastających tereny nad Jeziorem Powidzkim pozostało do dziś niewiele. Wycinane stopniowo na opał i pod ziemie uprawne lasy, stanowią obecnie tylko 6,5% ogólnej powierzchni Powidza (ok. 156 ha). Spotyka się tutaj głównie trzy typy siedliskowe: bór świeży (sosna pospolita), zajmujący powierzchnię ok. 155.3 ha; las świeży (buk, dąb szypułkowy) - ok. 0.32 ha oraz olsza czarna (brzoza brodawkowa, olsza) - ok. 0.1 ha. Nad brzegami Jeziora Powidzkiego rosną rzadko spotykane rośliny: komonica wąskolistna, lilia złotogłów i ostrożeń krótkołodygowy. Smutnym jest fakt, że jedyny pomnik przyrody, jakim mógłby się pochwalić Powidz, przetrwał jedynie do czasów drugiej wojny światowej. Wtedy to niejaki Ukrainiec Szczerkowski współpracujący z niemieckim okupantem, niszcząc wszystko co polskie, zniszczył również pomnik-sosnę, rosnącą przy cmentarzu. Do dziś pozostała po niej tylko „Legenda o sośnie przycmentarnej". Z fauny na uwagę zasługują przede wszystkim ptaki wodne: Łabędź niemy, bąk, żuraw i tracz nurogęś (w przelotach). Ostatnio zaobserwowano tutaj również kilka orłów bielików. Wszystkie te ptaki objęte są ścisłą ochroną.
Położony nad jeziorem Powidz jest znanym ośrodkiem wypoczynkowym, którego tradycje sięgają XIX wieku.
Jezioro Powidzkie stanowi twór polodowcowy o kształcie charakterystycznym dla jezior rynnowych. To największe w województwie konińskim i jedno z największych w Wielkopolsce jezior posiada powierzchnię 1175 ha. Jego długość wynosi ok. 10 km, szerokość ok. 2 km a największa głębokość 46 m. Jezioro Powidzkie łączy się swą południową częścią z rzeką Meszną, która wpada do Warty. Bezśnieżne zimy i ubogie w deszcze lata powodują szybkie wysychanie jeziora. W ciągu ostatnich kilku lat brzegi jeziora przesunęły się w niektórych miejscach aż o 5 metrów a mielizna na środku jeziora, tzw. sitko, przekształciła się w małą wyspę.
Z dawnych puszcz porastających tereny nad Jeziorem Powidzkim pozostało do dziś niewiele. Wycinane stopniowo na opał i pod ziemie uprawne lasy, stanowią obecnie tylko 6,5% ogólnej powierzchni Powidza (ok. 156 ha). Spotyka się tutaj głównie trzy typy siedliskowe: bór świeży (sosna pospolita), zajmujący powierzchnię ok. 155.3 ha; las świeży (buk, dąb szypułkowy) - ok. 0.32 ha oraz olsza czarna (brzoza brodawkowa, olsza) - ok. 0.1 ha. Nad brzegami Jeziora Powidzkiego rosną rzadko spotykane rośliny: komonica wąskolistna, lilia złotogłów i ostrożeń krótkołodygowy. Smutnym jest fakt, że jedyny pomnik przyrody, jakim mógłby się pochwalić Powidz, przetrwał jedynie do czasów drugiej wojny światowej. Wtedy to niejaki Ukrainiec Szczerkowski współpracujący z niemieckim okupantem, niszcząc wszystko co polskie, zniszczył również pomnik-sosnę, rosnącą przy cmentarzu. Do dziś pozostała po niej tylko „Legenda o sośnie przycmentarnej". Z fauny na uwagę zasługują przede wszystkim ptaki wodne: Łabędź niemy, bąk, żuraw i tracz nurogęś (w przelotach). Ostatnio zaobserwowano tutaj również kilka orłów bielików. Wszystkie te ptaki objęte są ścisłą ochroną.
Położony nad jeziorem Powidz jest znanym ośrodkiem wypoczynkowym, którego tradycje sięgają XIX wieku.